ور آب تلخ نرفتي ز بحر سوي افق

درخت اگر متحرك بدي به پا و به پر

نه رنج اره كشيدي نه زخمه‌ هاي تبر

ور آفتاب نرفتي به پر و پا همه شب

جهان چگونه منور شدي بگاه سحر

ور آب تلخ نرفتي ز بحر سوي افق

كجا حيات گلستان شدي به سيل و مطر

چو قطره از وطن خويش رفت و بازآمد

مصادف صدف او گشت و شد يكي گوهر

نه يوسفي به سفر رفت از پدر گريان

نه در سفر به سعادت رسيد و ملك و ظفر

نه مصطفي به سفر رفت جانب يثرب

بيافت سلطنت و گشت شاه صد كشور

وگر تو پاي نداري سفر گزين در خويش

چو كان لعل پذيرا شو از شعاع اثر

ز خويشتن سفري كن به خويش اي خواجه

كه از چنين سفري گشت خاك معدن زر

ز تلخي و ترشي رو به سوي شيريني

چنانك رست ز تلخي هزار گونه ثمر

ز شمس مفخر تبريز جوي شيريني

از آنك هر ثمر از نور شمس يابد فر